Wiosną 1945 roku na lewym brzegu Wisły rozciąga się miasto-widmo – szkielety wypalonych, zrujnowanych kamienic wznoszą się wśród połaci gruzowisk, poprzecinanych opustoszałymi ulicami, zerwane przęsła mostów zatopione są w rzece... Wojna i okupacja kosztowały stolicę Polski niemal połowę zabudowy, po upadku Powstania Niemcy wyburzyli kolejne trzydzieści procent przedwojennej substancji miejskiej. Ogrom zniszczenia widać najwyraźniej z kabiny nadlatującego nad Warszawę samolotu. Z biegiem rzeki leci na północ, trasą przemierzaną w dniach Powstania Warszawskiego przez Liberatory niosące walczącym alianckie wsparcie. Samolot schodzi na niższy pułap, zbliża się do serca miasta – tam, gdzie jeszcze niedawno stał Zamek Królewski... Tak rozpoczyna się „Miasto Ruin”, odtworzony w technice 3D przelot nad zburzoną Warszawą. Ta jedyna w skali światowej całkowicie cyfrowa rekonstrukcja zburzonego miasta jest pionierskim pomysłem zespołu historyków MPW, który poświęcił urzeczywistnieniu tej idei prawie trzy lata. Od strony technicznej za realizację projektu odpowiadało studio Platige Image. Kwerenda objęła m.in. sowieckie zdjęcia lotnicze i powojenną dokumentację fotograficzną zniszczeń, plan lotu opracowano w oparciu o autentyczne zapisy z dzienników pokładowych samolotów Liberator oraz skrupulatnie przygotowaną listę łatwo rozpoznawalnych, kluczowych budowli i miejsc Warszawy; studiowano też kolorystykę miasta i stan jego zadrzewienia wiosną 1945 roku. Osobnym wyzwaniem było przygotowanie ikonografii, umożliwiającej odtworzenie mostów, zarówno przedwojennych, wysadzonych przez Niemców, jak i tymczasowych „pontoniaków”. Do realizacji projektu wykorzystano kilka tysięcy zdjęć archiwalnych, a także współczesne, wykonane z lotu ptaka. W tym celu zorganizowano kilka przelotów referencyjnych cywilnymi awionetkami i wojskowymi śmigłowcami. Szczególnie dokładnie opracowywano Powiśle, plac Zamkowy i jego otoczenie, Stare i Nowe Miasto, okolice placu Krasińskich i ulicy Miodowej, wreszcie teren zburzonego w 1943 roku getta z ocalałym kościołem św. Augustyna, Pawiakiem i „Gęsiówką”. By zrealizować wirtualny lot nad Warszawą, zbudowano trójwymiarowy model miasta w oparciu o dane elewacyjne i przedwojenną siatkę ulic, ustawiając ręcznie sześćdziesiąt trzy tysiące trójwymiarowych modeli budynków, z których każdy, zważywszy wierność odwzorowania, pochłonął trzy tygodnie pracy. Nad filmem pracował kilkudziesięcioosobowy zespół historyków i grafików, a w końcowym etapie ich pracy, już z kamerą, powstało siedem i pół tysiąca klatek, z których każda składa się z pięćdziesięciu warstw. Oprócz wersji stereoskopowej, wyświetlanej w specjalnym kinie do projekcji trójwymiarowej, stworzono projekcję dwuwymiarową, udostępnianą w kabinie muzealnego Liberatora.